Quamvis enim illa certior videatur, haec incertior et errori magis obnoxia, placuit tamen Autori hanc pro illa amplecti, et ex hac sola montium mensuram investigare.
      Scribit ille, pag. 24 (editionis Francofurtensis(934)), se aliquoties intra tenebrosam lunae partem observasse montium vertices nonnullos lumine perfusos, licet a termino lucis satis fuerint remoti, quorum distantia a parte lucida fuerit aequalis vel etiam maior vigesima parte diametri lunaris, ut in schemate adiecto. Sit corpus lunae CBFH, cuius pars luminosa CBF, tenebrosa vero CHF, et in hac mons AD, cuius vertex D, a radio solis GCD illustratus, distet a termino lucis C intervallo CD, quod sit 1/20 diametri CF: quando igitur diameter lunae sumitur miliarium italicorum 2000, fit DC 100 miliaria, et, per penultimam primi Euclidis, ED 1004 987/1000; ex qua si auferatur radius EA 1000, relinquitur montis AD altitudo 4 987/1000 ex sententia Galilaei.
      Hanc ratiocinationem ut non reprobo, ita eius hypothesin, cui illa innititur, probare nequeo: quia terminum lucis apparentem C sumit pro puncto contactus, quod quidem locum haberet, si lunae corpus esset exacte rotundum; et cum sit inaequale et montosum, fit ut, propter flexuosum decursum lineae confinii, terminus lucis apparens a puncto contactus declinet. Esto enim radius solis STVX, illuminans verticem X in parte tenebrosa, secans lineam confinii, seu terminum lucis apparentem, in T: dico, punctum intersectionis T non esse punctum contactus, sed aliud quod cadit inter T et X, nimirum V, esse punctum contactus, per 18 III Euclidis; quod quidem etiam naturalis terminus lucis, vocari possit, quia si luna exacte esset globosa, hoc punctum incideret in ipsum terminum lucis.