Nam angulus CED fit 4°. 4'. 4", qui secantem DE offert 1002 1/2, unde mons AD resultat miliar. 2 1/2 duntaxat; quae mensura adhuc multum deficit a 4 987/1000. Optarim, nisi molestum tibi esset, ut tangentem saepe dictam denuo observationi subiiceres, eiusque mensuram absolute in scrupulis primis et secundis (pro ratione anguli quem nobis, e terra illam intuentibus, exhibet), potius quam in proportione ad diametrum lunae, proponeres.
      Accusas me deinde, doctissime Gallilee, at immerito, quasi universaliter affirmarim, punctum veri contactus semper cadere inter verticem illustratum et terminum lucis flexuosum. Sed falleris: non enim me latet, id tres admittere positionis differentias. Potest etenim cadere, vel in ipsam lineam confinii apparentem, quod rarius fit; vel extra illam, quod frequentius: idque dupliciter, tum citra, tum ultra. Verum in meo discursu non opus erat ut de omnibus verba facerem, sed sufficiebat eius solum meminisse, quae mihi visa erat tibi in observando imposuisse: frustra igitur laboras, demonstrando id quod nunquam negavi. Quin immo, si recte attendas schema tuae demonstrationis, animadvertes id tuo instituto non satisfacere: dum enim radium solis ex FE transfers in IE, punctum contactus C fixum manere nequit, sed necessario et illud loco movendum est. De quo tamen non libet plura adiicere.
      Accedo nunc ad id quod maxime inter nos controversum est: cum duae sint viae quae montium lunarium geodaesiae inserviunt, quarum altera tangentem DC (in figura supra posita), altera arcum AC considerat, utra earum sit certior et ad usum accommodatior.