A pasqua, quand l'è andaa a confessass, el gh'ha cuntaa che l'ha faa per robbà la pola. E el pret, el gh'ha ditt, che valor podeva avegh. E lu, el gh'ha ditt, che la poreva varè on vott lira. Allora, el pret, el gh'ha ditt, de portaghi là, per far dì tant ben per i mort. Allora, sto paisan, el ghe dis: - «Ma mi, l'ho minga robbada, mi!» - E el pret, el ghe dis: - «El peccàa l'hi faa istess.» - El paisan, per ciappà l'assoluzion, el gh'ha promess, che el gh'avaria portaa i danee. E de nott, el seguitava a pensà, e gh'è vegnuu in ment de ciappàa on poo de carta e bagnalla e mettegh dent on poo de moneda. Alla mattina, inscì ben l'ha faa: l'è andàa in del pret, cont sti danee in la carta bagnada e l'ha miss dent el palpirœu in del cappell. E el gh'ha ditt: - «Sur Curat, sont chì. Che ie tira fœura del cappell, i danee.» - El curat, el gh'ha ditt: - «Demmi vu.» - E el paisan: - «No, no: l'è mej, che ietira su lu.» - Allora, el curat, l'ha faa per tirà su el palpirœu; e la carta l'era bagnada e la s'è rotta; e donca, gh'è restaa dent i danee in del cappell e el paisan ghe l'ha dada come el vent. E el curat, el vosava: - «Vuj! m'è restaa in man domà la carta!» - E el paisan, el gh'ha rispost: - «Anca mi, m'è restaa in man domà la cova.» - L'è finida.
     
     
      IV. LA SCIORA E LA SERVA295.
     
      Ona volta, gh'era ona sciora, che la gh'aveva in cà ona serva; e l'era tant avara! La voreva minga dagh de mangià. E, ona volta, la s'è amalada sta serva, e la s'è ciappaa puntigli e l'è andada semper a mangià a ca soa.