IX. 1.) mixtum appellat. Maius. M. Tulli Cic. de Re pub. quae supersunt edente [2655]Ang. Maio Vaticanae Bibliothecae praefecto. Romae in Collegio Urbano apud Burliaeum 1822. Praefat. cap.13. p. XXXVII.
      (Roma. 16. Dic. 1822.)
     
      Ed in vece di et si legge nel Cod. antichissimo vaticano palimpsesto della rep. di Cic. l.1 c.3. p.10. dell'ediz. qui sopra citata, ed disertos; e c.15. p.43. ed ipse, come avverte il Mai nelle note, benchè nel testo riponga et. (17. Dic. 1822.). Anzi ivi l.3. c.2. p.218. dove l'ediz. ha et ut, il copista avea scritto nel cod. e ut, e l'antico emendatore fece ed ut, forse schivando il concorso delle due sillabe simili et, ut.
     
      Quin adeo de fin. 1. 3. ausus est Cicero latinam quoque linguam dicere locupletiorem quam graecam, qua de re saepe se disseruisse confirmat. Sed contradicunt merito primum ipse Cicero tusc. II. 15. et apud Augustinum contra acad. II. 26; tum Lucretius 1. 140. 831; Fronto apud Gellium II. 26. Maius ad Cic. de repub. p.67. not.
      (18. Dic. 1822.)
     
      De Massiliae graecis legibus et litteratura, triplicique lingua, graeca scilicet, latina et gallica, lege Varron. apud Isid. Orig. XV. 1. 63. et ap. Hieron. prolog. lib. II. comm. ad Gal. (scil. in ep. D. Pauli ad Galat.). Confer etiam Caesarem Bell. Civil. II. 12. Tacitum Agric. IV. Silium XV. 169. Homeri editio seu recensio massiliensis [2656]laudatur inter nobiles in scholiis venetis. Maius loc. sup. cit. p.75. not.1.
      (18. Dic. 1822.)
     
      Quod quantae fuerit utilitati post videro (onninamente per videbo) Cic. de re publ. l.2. c.9. Rom.