Atque ideo minime hiberna frigora aestivos soles, longa itinera, victus parsimoniam, diuturnos labores pertimescentes, ac pro aris, ac focis prope dimicantes ferarum instar in Romanas acies irruebant. Atque adeo formidabiles erant, ut Romana sors modo victricibus armis orbem subactura in his tantum debellandis populis, tamquam in fucina acuendus ensis, adhaeserint.
      Nec sine iniuria admirabiliores existimantur Graecorum victoriae de Xerse, atque Darii Regibus siquidem horum exercitus pecudum verius quam hominum inter scortorum gregem incedentes, ac sua multitudine laborantes, ita ut nec agri eos alere, nec equis eorum pabula sufficere valuerint, non tam Graecorum armis, quam proprio onere victi ceciderunt. Nullo enim aciei ordine servato, statim ac quis terga vertebat ceteri etiam ignari quid rei esset, trepidi sequebantur atque alii super alios, per pavorem, ac fugam, decidentes, et proximos opprimentes, vincendi laborem hostibus levabant. Ita ut Graeci nunquam cum pugnantibus sed cum fugientibus usque signa contulerint.
      Verum, si tecum exempla captemus; tanta illorum colluvies obvium mihi fit; ut vix partem commemoraverim. Unum tantum Horatium Coclem Etruscum omne nomen sustinentem afferam tibi, qui adeo strenue pugnant, ut sua tantum ope urbs direptione liberaretur. Ceterum de more, ne cupiditate Romanorum, non aegre sinam, ut ipsa Graecia loquatur, quae per Titum Quintium Flamininum, a Philippo Rege, et Nabide Tyranno liberata, Corinthi exclamavit: Esse aliquam in terris gentem, quae suis opibus, suisque laboribus mare traiiceret, ut oppressam populorum libertatem vindicaret.