Contra Virgilius, (veluti fulmen nocturnas dividens tenebras, quod ingenti sonitu, subitoque fulgore simul oculos percellit, simul rebus colores reddit) continenti carminum vi, mentes ad se pellicere et poetico nitore raptim abstrusas res patefacere valuit.
      Si de Lyricis carminibus disputemus, nescio quantum Flaccus Pindaro, aut, si de Comicis Plautus Aristophani postponendus. Immo Plautus pudentiori stylo, Romanae consulens honestati Aristophanicas, plebeiasque scurrilitates, vilesque cachinnos abhorruit. Etenim apud Romanos sordidi illi lepores stomachum magis, quam risum commovissent. Quis deinde Graecorum Catullum venustate, ac lepore, Tibullum, proprietate, Propertium, magnitudine, Nasonem, ubertate, anteibit? Sed quid iuvat tot illustres enumerare viros? Te unum, doctissime Lucreti, Romanae vindicem dignitatis adducam; qui non solum novum philosophiae poëseos genus, proprio marte, condidisti; sed Latinum sermonem, militaribus potius quam philosophicis abundantem vocabulis tam sapienter rebus tribuisti, ut tibi, ut fateris, adeo infestam egestatem eluderes. Quin immo in immortalibus tuis carminibus, Philosophia tantum felicitatis, ac nitoris, a Poësi; Poësis tantum roboris, ac magnitudinis, a philosophia, mutuavit; ut deliberandum adhuc maneat, utrum philosophi, an poëtae nomen magis tibi debeatur. O utinam saniorem sententiam, mirabili illa eloquutione, expressisses, nec providentiae cardines evellere, tam impie, conatus esses. Sed, dum nimio orationis fervore accensus trahor, aegre, forsitan, expurgatissimae aures tuae inanibus verbis obteruntur.