Laonde far non poteva buon viso a Tisia, e molto meno a Gorgia, per cui altronde una certa ruggine han creduto i critici di ravvisare nell’animo suo (693).
      Ecco quanto scrisse Ermogene sul proposito di Corace: «Syracusis Siciliae urbe primum coeptam exerceri rhetoricam, cum videlicet oppressae Gelonis, et Hieronis tyrannide vexarentur crudelissime, itaut etiam loqui prohiberentur lingua, et per signa manum, et pedum, nutus oculorum, conceptus animorum mutos promere cogerentur, quo tempore dicunt saltationes et tripudia coepisse. Ita vexati Syracusani supplicarunt Jovi, ut tam saeva tyrannide liberarentur, quod factum est numinis miseratione. Ab eo tempore Syracusanorum populus veritus, ne in similem tyrannidem incideret, non amplius res suas tiranno crediderunt, sed populari dominatione se regere caeperunt. Corax autem Syracusanus, unus ex populo, sapientior contemplatus populum rem incostantem, et mutabilem esse, sciensque orationem esse, qua omnia fierent, et gubernarentur, moresque hominum in primis componerentur; excogitavit oratione inducere populum ad loquendum, amissis signis, quibus antea tyranni timore utebatur; quare advocata concione, cum populus convenisset, primum coepit blando, et miti sermone plebem permulcere, et tumultum popolarem lenire, quae verba proemia, et principia vocant. Cum vero post modum multitudinem sedasset, et silentium omnes agerent, coepit consultare de necessariis et quae optabat populo persuadere; quod genus sermonis narrationis nominavit. Post haec quaecumque dixerat breviter resumens, in medium vulgi deprompsit.