La picciotta si misi a caminari e truvau lu casamientu cu li dudici frati. Comu la vittiru, la canuscieru, e prima lu frati granni accuminciau a dìciri: — «Pòzzitu addivintari ciù brutta ca 'un si'!» Lu secunnu: — «Quannu parri, pòzzitu jittari tanta purcaria!» Lu tierzu: — «Quannu ti fai li capiddi, pòzzitu jittari tanti sirpienti!» Lu quartu: — «Mentri ca ti lavi, pòzzitu jittari tanti scursuna!».... Duoppu, ni la mannàru. Comu arrivau, la Marchisa la ricivíu tutta cuntenti: ma quali fu lu sò spavientu quannu la truvau ciù laida ca nun era?! Ci spijau unni avia statu; e comu parrau, lu fietu si muría(213).
      Lassamu la Marchisa cu sò figghia e pigghiamu a la picciotta. Un juornu mentri ca idda era assittata davanti la porta, passau 'nu Re; comu la vitti, si ni 'nciammau e la vosi pi spusa. Ci lu dissi a la zia Marchisa, e prestu prestu spusàru.
      A lu 'nnumani, 'nfatti, partièru pi lu paisi di lu Re, e l'accumpagnau la zia Marchisa. Arrivannu a certu puntu, lu Riuzzu scinníu pi passari avanti e fari priparari lu 'ncuòntru; comu s'alluntanau, la Marchisa 'un appi àutru pinsieru ca di pigghiari la picciotta, scippàrici l'uocci, ficcalla 'ntra 'na grutta, mittirisi 'n carrozza a sò figghia e pàrtiri. Comu arrivaru 'nta lu paisi, lu Riuzzu comu vitti a sta picciuotta (ca fingía di essiri la sò zita) si spavintau. Ci spijau, e idda ci jittau 'na vuccata di fietu. — «Comu va sta cosa,» ci dici lu Riuzzu. La Marchisa ci 'mbrugghiau ca pi la strada ci avievunu fattu 'na majaría(214): ma lu Riuzzu 'un ci vosi cridiri, e li misi carzarati.