» Lu giuvini parti, junci a la casa e cci cunta lu tuttu a sò patri e a sò matri. Comu finisci stu discursu, sò matri una fu e cento si fici: — «Nenti, dici, nun sàcciu nenti! mentri ca tu ti 'nnamurasti di ssa Rigginedda, vattìnni, ca io nun ti vogghiu cchiù a la mè casa!» — «Ah, matri mia, e chi v'haju fattu io?» — «Chi matri e matri! Quannu mai io haju statu matri tua!» — «Comu! vui nun siti mè matri?!» — «Io?! Io nun ti canùsciu.» E ddocu cci cunta tuttu lu passatu, ca a ddu poviru disgraziatu cci stava scattannu 'na vina di lu pettu pi la còlira. Comu finíu lu discursu, idda cci dissi: — «Ccà cc'è dinari, robbi, tuttu chiddu chi vôi: lassami cu la mè paci e vattinni.» Ammàtula lu figghiu prigava a lu patri: lu patri cci dissi: — «Nun haju chi ti fari: mè mugghieri voli accussì: e accussi s'havi a fari.»
      Lu poviru giuvini afflittu e scunsulatu parti. Camina, camina, la prima sira cci scura nna un voscu sulitariu, ca a sulu taliallu facía scantari. 'Ncugna sutta un arvulu e si jetta 'n terra chiancennu e suspirannu: — «Ah matri mia, e comu haju a fari? sulu e scunsulatu! Ah armuzza di mè matri, e cunsulatimi vui stasira.» Puvireddu, sangu 'un n'avía cchiù 'nta li vini. Mentri facía stu rancùru cu' cci accumpari? un vicchiareddu cu tantu di varva, e cci dici: — «Chi hai, figghiu mio?» — «E chi haju ad aviri? Haju la mè mala sfurtuna.» E ddocu cci cunta ca iddu era figghiu d'un mircanti 'smailitu, ca s'avia a pigghiari la figghia di lu Re di Spagna, e ca sò patri e sò matri nni l'avianu mannatu di la casa cu diri ca iddu nun cci vinía figghiu, pirchì l'avìanu truvatu 'nta 'na campagna sularina.