Idem hostes faciunt, timpanorum strepitu et vociferatione ad terrorem consueta, ut [200] in certa victoria insultantes. At nostri, fide et spe in Domino hostes despicientes, ipsos adoriuntur intrepide. Dux classis nostrae et praefectus saracenorum avidissime se invicem petunt, et infestis rostris concurrunt. Ibi ut in numero impari naves ac pluribus circundantur, tum bombardarum fumosis utrinque tonitribus, simul diversis clamoribus toto mari resonantibus, et visus et auditus ad imperia utriusque auferuntur. Pugnatur tamen utrinque acerrime, saracenis in multitudine, nostris in Salvatoris adjutorio, pro quo certabant, certam victoriam praesumentibus. Tum nostri, ne tum pluribus et altioribus navibus diu pugnando, tracto in longum certamine, fatigarentur, strenuissimum ausi facinus, inter se cohortati in naves hostium transcendunt et, dejectis caesisque propugnatoribus, jam intra hostium naves collato pede, atrocem, pedestri similem, faciunt pugnam, maximum id nostris ad victoriam momentum. Nam saraceni, ut re insperata, turbati atque perterriti tandem expugnantur. Capitur a nostris magnarum navium pars, simul et ipsa saracenorum praetoria navis, atque in ea, praecipuum classis insigne, regis Calecut vexillum ad nos relatum. Interficitur et ipse eorum praefectus fortissime pugnans, expleto strenue, quod ante discessum emiserat, voto. Nam, tradito sibi a sacerdotibus suis cum sacris, ut fit apud nos, solemnibus regis vexillo, adjuratus discesserat, nonnisi vita amissa aut parta victoria se rediturum.