Et dixit Tundalus: Cujus est istud sedile; et quare sic vacat? Respondit Sanctus Malachias57: Cujusdam de fratribus nostris, qui nondum migravit a corpore, hic sedebit cum migraverit58.
      XVII.
      De reditu anime ad corpus.
      Cum autem in hiis omnibus anima Tundali multum delectaretur, affuit Angelus Domini, qui etiam antecedebat, et blande illam alloquens ait: Vidisti haec omnia? At illa: video, Domine. Obsecro, sine, me hic esse. Cui Angelus: Debes ad corpus tuum redire, et omnia quae vidisti ad utilitatem proximorum memoriter retinere. Quo audito, anima tristis et flens respondit: Domine, quid tanti mali egi ut, relicta tanta gloria, ad corpus redeam? Ad quam Angelus: Hanc non merentur intrare, nisi virgines, qui corpora sua ab omni immundo tactu, et corda sua ab omni immundo affectu custodiunt, et aduri magis pro tanta gloria, quam coinquinari aliqua turpi concupiscentia volunt. Quod scilicet tu noluisti facere, et verbis meis credere, et ideo non poteris hic manere. Revertere ergo ad corpus tuum, et abstine te ab hiis quae ante faciebas; consilium meum et auxilium tibi non deerit, sed presencialiter atque fideliter tibi manebit. Et cum haec dixisset Angelus, conversa anima statim sensit se mole corporis gravatam esse. Nullum intervallum nec ullum temporis intercessit momentum; sed uno eodemque temporis puncto in coelis loquebatur ad Angelum, et in terris sensit induere corpus suum. Tunc ipsa debilis, corporales aperuit oculos, et suspirans, nichilque dicens, respexit clericos circumstantes, et sumpsit Corpus Domini cum gratiarum actione et omnia quae habuit dispersit, dedit pauperibus, et signum Sancte Crucis vestimentis suis, quibus vestiebatur, super affigi jussit.